Sträng het mi d Mueter erzoge. Nid d Naase zvorderscht haa. Nid s groosse Woort füere. Immer schöön aaständig. Ke Lumpezüüg. D Mäitli lo sii. Und dass d mer de nid öppen umegheisch. I bin e Gföugige gsii. Nid nume dehäim, äu i der Schueu, vo der eerschte Klass aa, und äu i der Bez no. E Muschterchnaab. Aber was han i ghaa dervo? Gschiit und braav und langwiilig seig i, han i vo mängem vo miner Klass ghöört. Äine, wo nie schwätzt i der Stund, imme...
Jede Mittwuchzoobe und jede Sundigzmittaag isch e groossen eutere Maa in ere tunkublääuen Uniform a öisem Huus verbiigloffe. Um di stiiff tunkublääu Chappen ume hets es roots Band ghaa, und deet druff isch «Heilsarmee» gstande. «Lug deet, de Haasewiiler Häiland», het mi Vatter gspottet. Das seige ganz bsunders Frommi, Stündeler ebe. Meer het de Maa mit siner stramme Hautig und sine lange Schritt gfaue, und es het mi wunder gnoo, woäne das er goot...
«Hoi Mueter. Wisoo bschlüüssisch? Jetz han i grad wider weue goo. Loosch mi nid ie?» «Ha niemer bsteut und bruuchen äu nüüt. Häus, und zwaar hantli!» «Aso tschäu.» «Was wotsch? Dänk wider mi cho kontroliere. Susch chunsch jo nie. S isch truurig. Wen i tood bi, vernimmschs us der Ziitig.» «Kouderisch wider äinisch?» «De chunsch haut ie.» «Wi goots der? Verzeu!» «Si plooge mi immer no. Au Friitig zwinge s mi z dusche. Derbii wäsch i mi jeede Morge....
Won i a säbem Mittwuchnomittaag vom Tschutte häichoo bi, bin i z Tood verschrocke. A der Huusmuur isch es Velo gstande, es schwaarzes Militäärvelo mit emene Sattu, wo mer fasch bis a d Achslen ue glängt het. Numen äine het e soon es Velo ghaa: de Moser. Und i ha sofort gwüsst, wisoo dass dee choo isch und was mer blüeit. Wäg der Velotuur mit de Föiftklässler i de Summerfeerie. I bi nid mitggange, wius mi überhäupt nid gluschtet het. Am Meendig na...
I ha nid weue der Eerscht sii, s eerschte Moou. Soo bin i haut no chli im Stedtli umezotzlet. Zwöi vor haubi bin i im Hirsche zur Töör ii. Uf der Stääge han i no gschwind d Naase putzt und de Grawattechnopf grichtet. Wi vor ere Prüeffig. Im Sääli han i si ghöört schwätzen und lache. I ha mi gstreckt und de Chopf glüpft, bi ie – und z Tood verschrocke. Es haub Totze Uurauti, zwüsche Tood und Verwäsig, hätt i ase jung gsäit. «Hoi zäme», han i grad ...