Sträng het mi d Mueter erzoge. Nid d Naase zvorderscht haa. Nid s groosse Woort füere. Immer schöön aaständig. Ke Lumpezüüg. D Mäitli lo sii. Und dass d mer de nid öppen umegheisch.

I bin e Gföugige gsii. Nid nume dehäim, äu i der Schueu, vo der eerschte Klass aa, und äu i der Bez no. E Muschterchnaab. Aber was han i ghaa dervo? Gschiit und braav und langwiilig seig i, han i vo mängem vo miner Klass ghöört. Äine, wo nie schwätzt i der Stund, immer aui Uufgaabe macht, immer d Hand uufhet, nie zspoot chunt. Derbii han i daas doch gaar nid weue; i ha nid anderscht chönne, wiu is soo gleert ha.

I der Bez bin i der Buebeklass gsii. Es het äu e Mäitliklass ggee. De Hübsche han i noogluegt, wi aui anderen äu. Schliesslech bin i drizääni gsii. Hüt säiti mer, i der Puberteet. I miiner Klass händ e paar schon e Fründin ghaa. De Kürtu het uf em Schueuwääg si Aarm um Talie vo siner Fründin gläit und oni Hemmige mit ere karisiert. Soo öppis hätt i nid emou töffe weue. Aber e Schatz haa, daas weers haut scho gsii. Ganz e häärzigi Wäutschi het mer gfaue. Si het Francine ghäisse. I ha aue Muet zämegnoo und mi euter Brüeder zu der Francine gschickt für biin ere en «Aafroog z mache». Soo het me säbsmoou umen es Mäitli gwoorbe. Si het joo gsäit. I ha gaar nid rächt gwüsst, eb i mi seu fröie. Ganz gschmuech ischs mer gsii.

Am ene schööne Nomittaag han i nach der Schueu uf si gwaartet. Uf irem Häiwääg hämmer über d Leerer und d Koleeginnen und d Koleege gredt. Denn han i nüüt mi gwüsst z sääge. D Francine het mi aagluegt, wi wenn si uf öppis wöörd waarte. I bi root woorde und ha gschwige. Gott sei Dank simmer glii i der Nööchi vom Römerbad gsii, wo si gwont het. Deet hämmer enand d Hand ggee. Überstande! Abgmacht hämmer nüüt. Dehäime han i mi uufgregt über mini Tümmi. Es Rendez-vous und si de äifach lo stoo.

E paar Taag spööter bin i so schnäu wi möglech am Römerbad verbiigfaare. I hätt jo der Francine chönne begegne, und daas han i uf ke Faau weue. I ha nämlech mit em Velo Heftli verträit, s «Frauenfleiss», e Handaarbeitsziitschrift. Wenn d Francine daas gsee hätt! Us de Summerfeerie het si mer e Chaarte gschickt. Won i mi nach der eerschte Schueuwuche immer nonig gmäudet ha, het mer iri Fründin d Absaag uusgrichtet. I bi uf en Aart erliechteret gsii. Aber s het mi äu plooget, das i deewääg verchlemmt bi.

I ha mer voorgnoo, d Mäitli voorlöiffig lo zsii. Aber das het nid lang äneghaa. D Lisebet isch jeede Taag uf em Schueuwääg a mer verbiigfaare. Äinisch het si hinderegluegt und glächlet, und ii ha s Muu verzoge. S isch nid lang ggange, bin i mit ere dur d Büntestrooss häizue gloffe. See mit em Velo und ii näbedraa. Ke Aanig vo Aastand. Äu dee Schatz han i nid lang ghaa. E paar Klassekameraade händ d Lisebeet abegmacht. Si seig nid di Hellscht und häig e Poschtuur win e Hafe. Und ii Lööli ha uf si glost. Wo si s dritte Moou vergäbe uf mi gwaartet het, han i d Absaag überchoo. Noochträäglech han i mi über mini Fäighäit ggergeret.

Und de han i trotz aune guete Voorsätz nid chönne widerstoo. Wäg der Vita. Die het di chöörzischte Röck, di schöönschte Bäi und di glänzigschten Äuge vo der ganze Bez ghaa. Vilicht säit si joo, wiu i e Gschiiten und nid de Wüeschtischt bi. S het klappet. Amene Ziischtig am Viertu vor sächsi han i unden am Schuehuus uf si gwaartet. Wi mis Häärz klopfet het! Im Liecht vo der Stroosselampe han i si gsee choo. Elegant, mit der tunkublääue Jagge, em roote, chnöilange Rock und de wiisse Strümpf. E Prinzässin! E choorze Momänt han i a mini grääu Jagge und di bruune Knickerbocker müesse tänke. Aber de isch si scho bii mer gsii und het mer ganz fiin d Hand ggee. Und nümm loosgloo. Soo simmer durs Stedtli gloffe. Vo der Häuptgass het si in es tunkus Gässli weue abzwiige. Deet seig si dehäime, i seu doch mitchoo. Velicht es anders Moou; aber jetz mües i häi. Won i si äu s neechschte Moou ha lo stoo, het si mi mit irne schwaarzen Äuge hässig aagluegt und isch mit emene knappe Hoi verschwunde. Pünktlech am Viertu ab bin i wi voorgschribe dehäim gsii, mit rootem Chopf und totaau verschwitzt. De Schluss isch schnäu verzeut. Won i d Vita wider ha lo hange, hets ere glängt. Si häig gmäint, i weu mit ere goo. Aber soo chönn si mit meer nüüt aafoo. I bi ganz knickt gsii. Aber denn han i gmerkt, dass tolli Fräue Druufgänger bruuche und nid Schüüchbündu. I cha zwaar de Kürtu nid schmöcke, aber dee chönt mer velicht Noochhiufstunde gee.