I ha nid weue der Eerscht sii, s eerschte Moou. Soo bin i haut no chli im Stedtli umezotzlet. Zwöi vor haubi bin i im Hirsche zur Töör ii. Uf der Stääge han i no gschwind d Naase putzt und de Grawattechnopf grichtet. Wi vor ere Prüeffig. Im Sääli han i si ghöört schwätzen und lache. I ha mi gstreckt und de Chopf glüpft, bi ie – und z Tood verschrocke. Es haub Totze Uurauti, zwüsche Tood und Verwäsig, hätt i ase jung gsäit. «Hoi zäme», han i grad no füreproocht. De han i müessen abhocke. «Ischs der nid guet, Reto? – Schöön, dass d wenigschtens am Föifesibezgischte chunsch», het d Annette gsäit, d Klassescheffi, wo mi sid Joor und Taag vergäben iiglaade het. I ha mer e Schupf ggee, bi uufgstanden und ha aune fasch e chli z früntlech grüezi gsäit. Und zwaar mit de Näme, won i dehäime repetiert gha ha.

E Viertustund spööter simmer am Tisch ghocket. Sibezääni simmer gsii. Äu de Klasseleerer isch choo, wo jünger und läbiger uusgsee het as mänge vo de Schüeler. Zwüsche der Miriam und em Hermi han i Platz gnoo. Die han i früener guet möge. I ha si gfrogt, wis ene gööi und was si so mieche. Si händ mer bi Wienerschnitzu und Pommes frites mängs verzeut: vom Groosschind-Hüete, vo der Wärchstatt, vom Dienscht bi Nez Rouge, vo der Aarbet as Seniorin im Klassezimmer, vom Bsuechdienscht, vom Räise und vom Joduclub. Lang und bräit und e chli simpu. Es Gsprööch hets nid ggee, und i ha doch immer wider noogfrogt. Aber was ii mache, het si nid wundergnoo.

Vor em Tesseer het d Klassescheffi e choorzi Aasprooch ghaa und derbii a die zwöi tänkt, wo übers Joor gstoorbe sind, d Rosmarie und de Päuli – see a Chräbs, eer bim ene Töffumfau. Es seigen ietz im Ganze scho achti nümme doo. Mir händ e Minuute gschwige, und derbii han i ganz ungstöört chönnen umenandluege. Der Erika ires frööleche Gsicht isch ganz runzlig woorden über d Joor; d Viola het ires mit Schminki zueteckt, d Margot isch mit zupften Äugebrääue und eme gwautige grääue Rossschwanz doogsässe, de Häusi het d Lippe gspitzt und si kaau Chopf i d Luft gstreckt, de Sigi isch wi vor sächzg Joor cherzegraad und mit offnigem Muu dooghocket. Nume zwöi sind jung plibe: Der Myrtha ires Luusmäitli-Gsicht het äu under de wiisse Hoor glächlet, und der Chrankeschwöschter Monika iri Äuge händ immer no gliich hell glüüchtet.

Nach em Kafi han i mi schnäu verabschidet und versproche, das i s neechscht Joor wider chömm, und bi schnuerstracks uf e Zoog. Uf em Häiwääg han i mer mis Gsicht voorgsteut. I ha mini Runzle gsee, di tunkle Ring under den Äuge und d Grääbe vo der Naase bis zu de Muuegge. Zwaar nümm wi sächzgi, aber läbig, wi äine, wo mängs duregstande het. Dehäim, wott i de grad i Spiegu luege, han i tänkt.