Won i a säbem Mittwuchnomittaag vom Tschutte häichoo bi, bin i z Tood verschrocke. A der Huusmuur isch es Velo gstande, es schwaarzes Militäärvelo mit emene Sattu, wo mer fasch bis a d Achslen ue glängt het. Numen äine het e soon es Velo ghaa: de Moser. Und i ha sofort gwüsst, wisoo dass dee choo isch und was mer blüeit. Wäg der Velotuur mit de Föiftklässler i de Summerfeerie. I bi nid mitggange, wius mi überhäupt nid gluschtet het. Am Meendig nach de Feerie het mi de Moser im Schueuzimmer zruggphaute. Er isch a sim Pout ghocket, und ii bi näb em gstande. Denn het er mi sträng aagluegt, no chli stränger as normaau. Er seig enttüüscht. Er seig schweer enttüüscht. Wisoo das i nid mitchoo seig, het er gfrogt. Grad mee hätt er erwaartet. I seig doch a der Aargäuer Häimatkund intressiert. «Auso. Wisoo?» Meer isch es wind und wee gsii. I ha voorabegluegt und gäge d Trääne kämpft. Wen i eerlech gsi weer, hätt in ems gsäit. Aber daas han i nid trouet. No äinisch, daas Moou e chli lüüter, het de Moser gfrogt: «Auso wisoo?» Wider han i gschwige. «Lueg mi aa und säg mer ganz eerlech, was loos gsi isch.» I ha uufgluegt und vürepröösmelet: «De Vatter hätt nääi gsäit.»

I bi chuum i der Stube gsii, han i d Mueter ghöört. Luut und böös. «Was mues i vo der ghööre, Sämi: Du bisch e Lüügi.» De Vatter het näbedure gluegt. Es isch em sicher niene rächt gsii. Und de Moser het driigluegt wi bim Verhöör im Schuezimmer. Gnaadelos. «Auso Sämi, gibs zue!», het d Mueter verlangt. «Du hesch de Leerer aagloge. Du häigsch zum Herr Moser gsäit: ‹De Vatter het nääi gsäit.› Stimmts?» «Nääi, stimmt need. I ha nid gloge», han i ganz verzwiiflet grüeft. «Wäisch, was i wöörklech zum Herr Moser gsäit ha? ‹De Vatter hätt nääi gsäit. Hätt, nid het.›» «Ietz wett i gäärn wüsse, Herr Basler», het de Leerer de Vatter gfrogt: «Händ Si oder hätte Si nääi gsäit?» I ha uf ne ghofft, aber de han i gsee, wi unsicher das er isch, fascht, wi wenn eer verhöört wöörd. «Wi hätt i chönne nääi sääge, wenn i gaar nüüt gwüsst ha? Wen is gwüsst hätt, hätt i de Sämi lo goo», het de Vatter gsäit. Mi lieb Vatter loot mi deewääg im Steech. «Du hesch auso dergliiche too, du wüssisch, was de Vatter säiti? Daas isch gloge, Sämi, soo oder soo.» I ha de Leerer äärnscht aagluegt und luut und tüütlech zuen em gsäit: «Wüsse Si, worum das i nid d Woret gsäit ha? Wiu i Angscht ha ab Ine. Joo, Angscht. Si sind immer so sträng; aber mit niemerem soo wi mit meer. Doorum han i nid weue mitchoo. Und doorum han i den Eutere nüüt gsäit. Die hätte mi nämlech gschickt. Ietz chöne Si mi strooffe, Herr Moser. Und, Mueti, i bi de im Faau ke Lüügi.» Denn han i mi umtreeit und bi use.