«Drüü sinds geschter gsii, devoo zwo Fraue. – Was? Sicher isch das wichtig. I zellen alli, und wenns au Fraue mache, chan i nüüt deföör. Übrigens bim Take-away. Deet legge s eim de Zahnstocher afi zum Falafel und der Currywurscht derzue. Also, di eint het immerhin no d Hand vor s Muul ghaa; di ander – sorry, isch chli schwirig, eifach so am Telifon –, di ander stoht so deet am hööche Tischli; jung, no keni zwänzgi, noderet und stocheret, zerscht oben und de unde, zieht immer wider d Luft dur Zähn und spüelt mit Bier. Irgendwie nid schöön. Gufere, hindertsi schmatze, spüele, fertig. Oder im Stäärne – also, wo me no het chönne goh: Am Stammtisch praktisch jede, sogar die, wo gar nüüt ggässe händ! Si stöhnd jetzt au bim Take-away. Stocheren und noderen open air und jommere debii, s gieng nüüt als absi mit der Wält. Das frömde Züüg, me dörfis zwar nid sääge, miech langsam alls kabutt, me ghööris jo a jedem Eggen uf der Strooss. ‹Tscheggsch es?›, säge si. ‹Und de di Jungen i de Tainerhose, tamisiech, was söll das einisch gää?› De biisse si i d Wurscht und nodere grad hindenoo. – Wisoo meinsch? Wisoo sett i es Problem haa demit? Ii ha keis Problem. I ha nume gseit, i findes gruusig, esoo im Gfrääss go umestochere. Vor allem, wenn si de no gnauschtens inschpiziere, was am Stäckli bhange bliben isch. Nüüt Gender, fahr mer ab mit dem! Natüürli sinds au Manne, säg i jo. Es isch doch Hans was Heidi, gopf, i zelle, Punkt. – Problem! – Was chunnsch mer eigentlich so blööd!? Hesch duu aagglüüten oder ii? Nume, wil d nid zum Loch uus chasch deheim und d Kriise hesch, muesch nid esoo go tue! Es Problem go mache, wos keis git – nume, wil d eis hesch! Jo, es regt mi uuf. Nid daas mit de Zahnstocher; vo mir uus chönnen all im Grind umenuele, bis das Stäckli nöime wider usechunnt, isch miir doch gliich. Aber wenn mer einen aalüütet und seit, d Tili ghei em uf e Tschäber, öb i nid chli chönnt verzelle, was dusse grad so laufft – verstohsch, de schiissts mi aa. I weis, s isch blööd, de ganz Tag umehocke, Färnseh luege, all di Zahle, wie sich d Laag entwicklet. Mit der Ziit weisch nümm, wohäre mit der, diini Laag bliibt nämlich gliich. Jo, blööd. Bisch aber nid der Einzig, wo am Aaschlag isch. I säg ders, ii bi au im Seich. Di ganz Familien uf der Schooss, und sett no schaffe. Trotzdem han i gseit, lüüt aa, verzell, wies dinne goht, und ii verzell vo duss. Aber dusse, chasch mers glaube, laufft au nüüt! Also, was söll i doo grooss sääge? Das huere Gstocher halt, all di Stäckli ständig, einzeln in e Plastigg gschweisst. I ha gar nid bhauptet, s sigi öppis Nöis, vilicht sinds nid mol meh – es fallt mer eifach uuf. Daas ha der gseit, süsch nüüt. E schlächti Gschicht, vo miir uus, Nobis, s tuet mer leid. – I meine, guet, me chönnt au drüber schmunzle, wils eim süsch nid so zum Lachen isch. Aber duu – seichsch mer grad a s Bei. Super, tanke. Guete Fründ. – Los, verlüür nid d Närve. S goht no lang, bis d wider usechasch. Daas, wenn d mii frogsch, isch s Problem.»