Dozemol, afangs füfzger Joohr, hets no Familiefescht geh, immer im Früehlig. De het sech die ganz Verwandtschaft troffe. De Grossätti het gseit, wos anegoht, is Ämmital oder a Vierwaldstettersee. En es Reschtaurant mit Sääli. Gserscht hets es Aperitiv geh und denn eschs Ässe serviert worde, Güggeli oder e Broote. Wenn glichziitig das Träffe au no e runde Geburtstag oder e guldigi Hoochzyt gsi esch, hets au no Telegramm geh, wo verläse worde sind: «Wir gratulieren dem Jubilar, unserem grossartigen ehemaligen Poschthalter von Unterhosslingen …» und mer händ klatschet, und de Vatter het de no e Red ghalte. Aber wenn de nach em Merääng de Kafi ond dezu e Pflüümli serviert worde esch – d Fraue händ nur es Canäärli übercho, e Würfelzucker vollgsoge mit Schnaps –, händ Manne vom Militär afoo verzelle. Vo denn, wo Gränzbsetzig gsi esch. Die Gschichte händ immer öppe gliich agfange: «Du Kurt, weisch no, wo mer einisch …» oder «Nach em Hauptverläse simmer doch emol …», ond sie händ meischtens scho bi dere Iileitig glachet, wills jo immer die gliiche Gschichte gsi sind, jedes Joohr wieder. D Fraue sind do ghocket, d Arme verschränkt, ond mer Chind wääre gärn uuse go schpile, aber nüt esch gsi, mir händ müesse sitze bliibe und zuelose, wie die Alte lüüter ond lüüter worde sind.
Während de sechzger Joor sind denn Familieträffe seltener worde und Militärgschichte us de Gränzbsetzig sind verschwunde. De Brüetsch ond i händ de müesse i d Rekruteschuel. Nei, i be ned gärn is Militär und i ha ziemlig glitte. Dass i ned wiitergmacht ha ond Offizier worde be, het me übel vermerkt. Dozemol esch es no en gsellschaftliche Gradmässer gsi, wie wiit mes im Militär brocht het, ond i be nüt worde. Aber öppis Komisches esch gliich gsi. I ha zwar die Gschichte, wo die Alte verzellt gha händ, ned möge, aber jetz esch es de Brüetsch und ich gsi, wo bi dene wenige Familiefescht, wo s no gäh het, Gschichte usem Militärdienscht verzellt händ – zum Gaudi vo de Alte: Heldegschichte, wie di vom Bärtschi. Das esch en ächte Fätze gsi, ond bim füfzg Kilometer-Marsch, wo de Scheurer Hansi schlapp gmacht het und de Seppi of de Schnorre gsi esch, het de Bärtschi dene ihri Vollpackige zu sinere ane au no gschultered. De esch er bim Merzedes vom Divisiönler verbi cho. De Chränzlihuet esch vor em Auto gschtande und het brüelled, öp de Bärtschi ned chönn grüesse. Mool, het de gmulet, ond de ganzi Grümpel, woner uf de Schultere gha het, uf Kühlerhuub vom Merzedes abeghaue. Do hesch din Gruess, het er gseit, und jetz machsch das wiiterchonsch mit dim Schlitte, sunscht machi denn, dass du di Vollpackige treisch.
I ha mi mängisch gärgeret über me sälber. Werum verzell i au so Züüg, woni doch immer gäge s Militär gsi bi. Aber i mues säge, e Gschicht z verzelle, wo alli gärn zulose, esch scho no es guets Gfühl. I ha mi jedes Mol souguet gfühlt und immer nochli übertribe. I weiss zwar ned, wies zuegoht, aber wemme so öppis wie vom Bärtschi verzellt, wo drei Vollpackige gschleickt het ond im Divisiönler de Marsch bloose het, esch me sälber ebe au echli en Held.