Jede Mittwuchzoobe und jede Sundigzmittaag isch e groossen eutere Maa in ere tunkublääuen Uniform a öisem Huus verbiigloffe. Um di stiiff tunkublääu Chappen ume hets es roots Band ghaa, und deet druff isch «Heilsarmee» gstande. «Lug deet, de Haasewiiler Häiland», het mi Vatter gspottet. Das seige ganz bsunders Frommi, Stündeler ebe. Meer het de Maa mit siner stramme Hautig und sine lange Schritt gfaue, und es het mi wunder gnoo, woäne das er goot, und was er deet macht.
Äinisch amene Mittwochzmittaag het mi s Käti i d Chinderstund vo der Häilsarmee mitgnoo. S Fröiläin Hirt chönn soo guet verzeue.
Vooren im Saau isch e Büni gsii, leer bis uf ne Wandtafele, und es Pout. Im vorderschte Bank sim mer abghocket. I ha umenandgluegt und fasch niemer kennt. Den ischs plötzlech stiu woorde. S Fröiläin isch iechoo. Si het sträng uusgsee mit irne choorze Hoor, der wiisse Bluuse, em schwaarze Schüpp. Si het iri Lädermappen ufs Pout gläit und isch abgsässe. Denn het si früntlech glächlet, «grüess ech, Chinde!» grüeft und sofort es Lied aagstimmt. Aui händ begäischteret mitgsunge: «Jesus liebt die kleinen Kinder, alle Kinder in der Welt. Rot und gelb und schwarz und weiss.» Bim zwöite Moou han i verstande, was si singe, und bim dritte Moou han i mitgsunge. Nume was «Alle sind des Lammes Preis» am Schluss vom Lied hätt seue bedüüte, isch mer es Räätsu gsii.
Nochhäär het s Fröiläin sini Mappen uuftoo und es riisigs wiisses Stoffhäärz uuspackt. Si isch dermit zu der Wandtafele gloffe und hets uf ene roote Molton kläibt. Denn isch si as Pout und het e Gschicht verzeut. Es isch um en es Chind ggange – Sibill hets ghäisse –, wo öppe gliich aut gsi isch wi meer. Es het mit sinen Eutere und sim Brüederli imene groosse Huus gwont und s guet ghaa. Es isch es liebs gsii, het braav gfouget und em Mueti ghouffe. Es het son es wiisses Häärzli ghaa wi daas a der Wand. Aber äinisch hets im Doorfläädeli e Tafele Schoggi gstole. S Fröiläin Hirt het i sini Mappen ieglängt, e chliine schwaarze Stoffblätz vüreghout und nen ufs wiisse Häärz trückt. Denn het de Tüüfu d Sibill wider gguslet. Won ere s Brüederli nid gfouget het, het sis ghäue. De zwöit Blätz het kläbt. Si het den Eutere nüüt vo irne schlächte Noote verzeut und gsäit, s seig aus i der Oornig. Non e Blätz. Wenns Mueti si öppis ghäisse het, het si umegmuulet. Ietz isch scho s haube Häärz schwaarz gsii. Si het der Noochberi fuuli Öpfu i Gaarte grüert, der Abwaarti ihres Büsi iigspeert und wo si im Bus kes Bileet gha het, em Kontrolöör e fautsche Namen aaggee. Äi Fläcke nach em andere, und s ganze Häärz isch schwaarz gsii.
Müggslistiu isch es gsii. Mängs Chind het voorabegluegt, und äu d Schwätzbääsi händ gschwige. «Ietz het de Tüüfu d Sibill fescht i sini Chlääue ghaa. Si isch e schweeri Sünderi woorde und nümme looschoo.» Meer isch es wind und wee gsii. S isch mer z Sinn choo, was i i de letschte Tääg aus aagsteut ha: De Zwöifränkler gstole, wo under em Chuchitisch gläägen isch. Bim Tschutte em Ruedi deewääg as Bäi gstopfet, das er ghoppet het. Und geschter zuegluegt und nüüt gsäigt, wo d Koleege uf em Häiwääg vo der Schueu de Doufi abgschlaage händ. Äu ii bin e Sünder und ha de Tüüfu i mer inne. Und es het mi gschüttlet.
S Fröiläin Hirt het wiiterverzeut. Aber i ha nume no Wöörter ghöört: «Häiland», «gstoorbe», «für öis», «Sünde vergee» und gsee, wi si äi schwaarze Blätz nach em anderen abgnoo het, bis s Häärz wider so wiiss gsi isch wi am Aafang. Aber miis Häärz isch schwaarz plibe.