Si händ lang nach em gsuecht. Wochelang. Aues vergäbe. Kei Housi. Wiit ond breit. Eifach verschwonde. Nach der Prob em Löiesääli am Ziischtig. Mer probe emmer am Ziischtig, ab de achte, so öppe zwee Stond, je nachdem, wie d’Stemmbänder änehebe ond noni afönd chratze, charchle, ond d’Stemme vo de Sänger ruuch wärde, als hätte si e Chrot em Haus. Chorzom, mer senge nor so lang, bis die uustrochnete Sängerhauszäpfli chuum me öppis usebringe ond Flössigs bruuche, e Stange, e gsprötzte Wiisse oder e suure Moscht.
Mer händ au a däm Ziischtig tapfer gsonge vom Vogulisi ond vo andere Vögu, wo da send, Amsle, Fenk ond Star, di ganzi Voguschaar.
Ou de Housi het sech lo ghöre, är het e gueti Stimm, me ghört ne use us de andere, schräänzt mängisch e chli z’heftig, z’fürguet em Ton, aber met dere Poschtur esch das kes Wonder, het ebe e rächti Resonanz met so nere Trommle. Drom muess öise Dirigänt, de Leo, öppe em Housi zuerüefe: Chli zrogg, Housi, chli me piano, sösch faut no de Gips vo der Decki. Denn esch de Housi ame es Lied lang liiser worde, het aber baud weder gschräänzt.
A däm Obe semmer ziitig zom Bier, es esch z’heiss gsii doss ond decki Loft em Säli, e Sommernacht. Mer händ rächt zueglängt met de Bierhümpe, die händ richtig anenandkläffelet bem Astosse. Ou de Housi het hendere gschüttet, de Schuum vo de Lippe gwööscht ond no eine bstöut. I ha ned zöut, aber es send einige Hümpe gsii, bi jedem vo öis.
Uf einisch het eine gseit: Wo esch ou de Housi? Mer händ e d’Rondi gluegt ond de Chopf gschüttlet. A dr Stuelääne esch si Stroohuet ghanget, aber ke Housi drunder. Velecht öberstörzt hei, het eine gseit, ond aui händ gnickt.
Send nochli dosse gstande, vorem Löie, s esch e stöui Nacht gsii, de Mond schmau öberem Stübis. Nemmt ab, dä goot nidsigänt, het eine gseit, scho fascht nüüt mee, ned emou e Sechle.
Öppe am haubi eis, i bi scho lang em Bett gsii, het s’Erna ufglüütet. De Housi seig nonig heicho, öb i öppis wössi? Nei, hani gseit, er seig früe gange ond heig nome de Huet zrogg gloo. Er seig velecht undereme Boum igschloofe ond chömm de no, gäge Morge ine.
Am andere Tag het s’Erna de Housi uf em Poschte gmäudet: as vermisst. Scho det söuw de Polizischt, s esch Wacker Ruedi gsii, gseit ha: Hoffentli esch dä ned e d’Soore gheit, passiert no liecht met z’vöu Öuw am Huet. Si händ de au d’Ufer abgsuecht, zersch em Dorf ond de tauabwärts bis uf Hirschtu abe ond uf Obermue. Au miir vom Chor händ gsuecht. Nüüt. Kei Housi. Au ned em Gstrüpp am Ufer, wo mängisch öppis esch hange bliibe. S’Erna het eim leid do, eifach oni Housi, ei Woche, zwee. Em Lade händsi d’Chöpf zäme gsteckt, afoo Vermutige astöuwe. Aber nome hindedure händs küschelet. Öb dä öppe druus ond fort seig, abghaue för emmer, e d’Fremdelegion oder as blende Passagier uf nes Schiff, säglet jetzt rond om d’Wäut bis zo de Fidschi-Insle ond uf Füürland. De Housi as nöie Robinson, wo Ananas pflanzet. Kene het das luut gseit. Aber de eint ond ander het ebe scho öppis d’chlüterlet ond täderlet.
Miir vom Chor händ zwee Nomittäg d’Ufer abgsuecht, e dr Angscht, de Housi seig bachab, nidsigänt wie de Mond.
Ond de einisch, öppe vier Woche spööter, händs ne gfonde. Under de Worzle am Ufer esch är hange bliibe, furchtbar zuegrichtet, e dr Soore zwösche Hirschtu ond Obermue, gar ned wiit vom Baschi sim Huus ewägg, det wo uf der Loube s’Leni mängisch gstande esch. Det wo de Housi einisch z’Oobe spoot zom Leni ufegsonge het. Jetzt het s’Leni chönne gsee, wie si dä Housi langsam usem Wasser zoge händ, vorsichtig, eine, wo nömme sengt, wo kei Muggs me macht, nie mee.
Aber das Leni esch ebe scho nömme do gsii.