Er het sech emmer aagseit, zwe Woche voruus, er chömmi of Bsuech, e Begleitig. E Begleitig, dä Schnörri, het d’Mueter gseit, brengt weder so ne Scheggse met, weder en anderi, no jönger as die letscht, dä auti Glöschteler, het nie gnueg, emmer hender de Wiiber här, ond dä fendt emmer weder so nes Töpfi, so nes Beeri, wo ne ahemmlet, vor em abe chnöilet. Wo dä sösch scho meint, er seig de Grööscht ond de Gschiitischt, dä Göggu, do wachst si Chambe ...
S’nöchscht Joor gömmer nömm! Das het er emmer gseit, wemmer vom Joormärt hei gange send, a dr Möli verbii, der Soore no, het vor sech äne d’chäderet wie ne Börschtebender – Eifach e Souerei, was die biete, scho de Veemärt am Morge. Nüüt as haubläbigi Söi, wo d muesch metzge, Notschlachtig, verworschte, feschtstampfe as Böchsefleisch för d’Armee oder för ne Uuschoss-Servila. Ned emou schöni Ross ofem Märt, auti Ackermääre, wo henke, uusrangschiert...
Meischtens, seit de Baschi, ond dä weiss Bscheid, er woont jo unde inne, meischtens seig si uf der Loube ond luegi es Land use, a dr Litzi verbii, wo si de Tag dure schaffet, a dr Maschine, wo Bändu letzet, Akkord, luegt uf d’Soore hender der «Litzi», wo Bäum am Ufer noo send, ond mängisch e Storch nischtet; ond hender de Bäum send de Fäuder, Mais ond Raps, ond de scho d’Höger. Aber mängisch, seit de Baschi, esch s’Leni au em Garte unde, huured, ...
Si händ lang nach em gsuecht. Wochelang. Aues vergäbe. Kei Housi. Wiit ond breit. Eifach verschwonde. Nach der Prob em Löiesääli am Ziischtig. Mer probe emmer am Ziischtig, ab de achte, so öppe zwee Stond, je nachdem, wie d’Stemmbänder änehebe ond noni afönd chratze, charchle, ond d’Stemme vo de Sänger ruuch wärde, als hätte si e Chrot em Haus. Chorzom, mer senge nor so lang, bis die uustrochnete Sängerhauszäpfli chuum me öppis usebringe ond Flös...